عاقبت خاک ره است
کوزه خاکی پست
کوزه گر یادت هست
تو خودت می خواندی
باید از اینجا رفت
باید از جاری رود
پر شداز وسعت دریای کبود
خالی از خاک سفالینه پست
من همان کوزه خاکینه پستم
اما
خالی از آبی رود
پرم از هندسه کوچک باغ
پرم از سردی آب
پر نمناکی صبح
پر آواز کلاغ
پر خالی شدن از خاطره نازک آب
من پر از خستگی راه درازم
پرم از گرمی یک عمر دویدن
پرم از شیشه فولادی درد
پرم از سادگی مبهم عشق
پرم از پستی یک کوه گناه
باورت هست
پر از حسرت یک دست نوازش باشم
پر از افسانه آب!
پستم را بگذار
حسرتم خاکی نیست
غربتم را دریاب
لحظه ای بردارم
هر چه می خواهی کن
خواستی آبم کن
خواستی خالی کن
خواستی بشکن وبر سنگ زن و خاکم کن
بخدا باور کن لحظه خرد شدن
پرم از خاطره گرمی سر پنجه ی تو
پرم از آبی احساس حضور
گرچه خاکم
پرم از اندیشه آب
پیش لطفت
پر اندیشه دریا هستم.
*شاعرش را (م.م) دوست می دارم. از دیوار تنهایش گذشتم ومهمان خانه اش شدم. ولی کوتاه زمانی لیاقت حضور را داشتم.
نیش خندی زد و گفت: چی می گی. بعد از این همه سال خوب می شناسمت .ببین مثل همین کف دستم.
و او با صدای آرام و گرفته گفت: و همیشه از همین یک زاویه به کف دستت نگاه کردی و به من نشونش دادی.