در گذرگاه پر هراس باد

ناگاه  در بزرگ

پشت سرم بسته شد

من ماندم و دریایی بزرگ

که آب هایش نیمی شور بود و نیمی شیرین

قایقی دارم و باد بانی گشوده(!!!)

در گذر گاه بادهایی

گه گاهی قهقهه است

گاهی هق هق

                                                  عمران صلاحی

شاعرش را هیچ نمی شناسم .از کجا شعرش را می خوانم.او می نویسد .هر از چند گاهی در ختم کلامش. و من خوشم می آید.و من می فهمم هست . هنوز هست . و من می توانم هنوز باشم. وقتی آدمهای بیرون در این جا ارتباط برقرار کنند مسلما قوانین حاکم بر روابط به گونه ای دیگر ولی کاملا شبیه دوباره اجرا می شود.و یا انگار دو طرف توقع درونی دارند که...
نمی دانم اگر (...) --->سه نقطه نبود .من باید چکار می کردم. کارش را نمی دانم ولی هر چه بود زجرناک می بود.

چه می شود؟ آرامش قبل از طوفان است یا آرامش بعد از طوفان؟. اصلا چرا واژه آرامش را گفتم!شاید همان بی حوصلگی...باشد . هر چه هست کم کم حضورم را در این فضا نزدیک به خط صفر میکند .چیزی برای نوشتن هست!. نیست!. چرا آمدم اصلا. چرا رفتم . آمدم. و....
هر چه بنویسم انگار پریشان گویی بیش نیست .پس سکوت بهتر باز!