کمی از هوای گرم این چند روز

خانه ساکت است.دیگر کودکی نیست تا چرب زبانی کند و سکوت مداوم را بشکند هفت روزست که جایش خالی است. نمی دانستم دلم برایش تنگ خواهد شد و چنین در انتظار بازگشتش به خانه مسکوت هستم. روزی که به دنیا آمد.خوشحال نبودم.انتظار حضورش را هیچ کس نداشت.گریه های شبانه اش آزارم می داد و مانع از درس خواندم می گشت. پانزده سال از من کوچکتر بود و من بچه دوست نداشتم.هنوز هم ندارم. ولی او را دوست دارم .نه برای سکوت خانه که من به سکوت معتادم. برای وجودش .برای حرفهایش. لبخندش. شلوغ کردنها و از پله بالا و پایین رفتنهایش .گریه هایش و بازیهایش.می دانم دوست داشتنهایم (مان)از سر خودخواهی است .و من خودخواهم این را خوب می دانم. و حالا که نیست جای خالیش را و وجودش را چنین حس میکنم. آری وقتی نیست. مثل درخت بید وسط حیاط که دیگر نیست و من فهمیدم چقدر کم نگاهش کردم و حالا که نیست حیاط دیگر آن حیاطی که من از راه رفتن در آن لذت می بردم نیست.خودخواهم . نیست و من دیگر لذت نمی برم. و اینها تنها موارد کوچکی است .کوچک. از دل تنگی به کجا رسیدم !